Bindowanie jest jedną z najczęściej spotykanych sposobów scalania prac licencjackich i magisterskich. Warto na wstępie wyjaśnić, na czym ono polega i skąd bierze się jego popularność. Otóż bindowanie jest metodą łączenia kartek przy pomocy plastikowych pasków bądź spirali. Łączenie to (w przeciwieństwie do oprawy klejonej czy szytej) jest doskonale widoczne, co zmniejsza estetykę prac dyplomowych oprawionych w ten sposób.
Jedną z największych zalet bindowania jest jego niska cena. Średniej objętości prace licencjackie (40-50 stron) czy magisterskie (60-80) mogą być połączone w ten sposób kosztem zaledwie 3-5 złotych. Bindowanie jest także bardzo szybką metodą oprawy. Umożliwia również łatwą wymianę wadliwie zadrukowanych stron, gdy zajdzie taka potrzeba. Jednakże oprócz zalet bindowanie posiada również kilka wad.
Pierwszym minusem jest mało estetyczny wygląd prac scalonych w taki sposób. Wystające spirale na pewno nie działają na naszą korzyść w oczach recenzenta. Dużo lepsza wydaje się być w wypadku prac dyplomowych oprawa szyta bądź klejona.
Słaba jest także wytrzymałość plastikowej spirali. Może ona nie wytrzymać dużej ilości stron w przypadku grubszej pracy licencjackiej czy magisterskiej - kartki mogą wypadać. Nie mniejszym minusem jest konieczność uszkodzenia papieru, przez konieczność zrobienie w lewej krawędzi strony dziurek na spiralę. Szczególnie niebezpieczne jest to przy papierze o małej gramaturze.
To, jakiego sposobu oprawy użyjemy w przypadku naszych prac licencjackich i magisterskich, zależy nie tylko od naszej fantazji i pieniędzy, które gotowi jesteśmy przeznaczyć na oprawę. Należy przede wszystkim kierować się wytycznymi dziekanatów. Wiele uczelni nie życzy sobie prac bindowanych, ponieważ spirale utrudniają składowanie i przechowywanie prac w uniwersyteckich archiwach. Zanim zdecydujemy się na bindowanie sprawdźmy więc, czy nie ma żadnych przeciwwskazań ku temu ze strony uczelni. Jeśli nie - wybór należy do nas.